ΚΑΡΜΠΟΝ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ "Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο Θέατρο" παρουσιάστηκε στις 31/05/2019 το ΚΑΡΜΠΟΝ του Γιώργου Κούβα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία του Θάνου Περιστέρη, από τους σπουδαστές του δευτέρου έτους της Δραματικής Σχολής Τράγκα.
Περίληψη έργου:
Μια μέρα μετα τον σεισμό, ο Άρης Κοντός, μονταδόρος επίπλων, αποκτά το χάρισμα της διαπεραστικής ακοής, εξαιτίας ενός ατυχήματος στην δουλειά. Μπορεί πλέον να ακούσει τα πάντα, ακόμα και τον πιο ανεπαίσθητο θόρυβο. Στην αρχή η εμβοή τού προκαλεί πονοκέφαλο. Ο μοναχικός εργένης, με ροπή στην κρυφακοή, σύντομα όμως βρίσκει τον τρόπο να εκμεταλλευθεί την κατάστασή του για να παρακολουθήσει όσα συμβαίνουν στο ρετιρέ, ακριβώς πάνω από το δικό του διαμέρισμα, όπου μένει ένας ζωγράφος, ο Φίλιππος Ροδόπουλος, τον οποίο συναντά για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ του σεισμού στις σκάλες. Παρακολουθώντας, καταγράφοντας και αντιγράφοντας τελικά τις κινήσεις και τις συνήθειες του Ροδόπουλου, θα υπερβεί τον εσωστρεφή εαυτό του, θα τολμήσει να κάνει πράγματα που πάντα επιθυμούσε, θα γίνει μία μαριονέτα. Ο Άρης μέσω της μιμητικής μεθόδου σκηνοθετεί το θέατρο της ζωής του με απώτατο σκοπό την κατάκτηση της προσωπικής του ελευθερίας.
Φωτογραφίες από την παράσταση:
Συμμετείχαν οι σπουδαστές:
Αναλόγιο: Ειρήνη Αμπατζή Φίλιππος Ροδόπουλος: Σπύρος Ασημένιος Άρης Κοντός: Ευριπίδης Κοσμάς Διαχειριστής: Κωνσταντίνος Παππάς Αγνή: Στυλιάνα Περατικού Νανά: Ελένη Πύρρου Τεό: Μαρήλια Φραντζεσκάκη Κλειδαράς: Παναγιώτα Χαλούλη Γιατρός: Αναστασία Χιδήρογλου Αστυνομικός 1: Αναστασία Χατζηαθανασίου Αστυνομικός 2: Μυρσίνη Θοδωρή
Σκηνοθετικό Σημείωμα από τον Θάνο Περιστέρη
Το κείμενο: Το Καρμπόν του Κούβα είναι αρκετά βοηθητικό για να επιτευχθεί ο στόχος του μαθήματος αφού είναι γραμμένο σε μια συνεχή απεύθυνση, σε γλώσσα σύγχρονη, χωρισμένο σε ενότητες και ακροβατεί ανάμεσα σε δύο ανθρώπινα στοιχεία, το κωμικό και το δραματικό. Η προσέγγιση: Οι μαθητές θα κινηθούν στην κατεύθυνση του δραματικού θεάτρου, στο οποίο ο λόγος είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Ακολουθώντας την μέθοδο της παρατήρησης και ασκώντας βήμα-βήμα τα στάδια του λόγου ώστε το κείμενο να αποδοθεί ρεαλιστικά. Πρόσωπα: Κάθε μαθητής έχει αναλάβει μια θεματική ενότητα του μυθιστορήματος και με τα εργαλεία του μαθήματος αναλαμβάνει να την επεξεργαστεί ώστε αρχικά να είναι σε μορφή θεατρικού μονολόγου και έπειτα να λειτουργεί σε σχέση με την δουλειά των υπόλοιπων μαθητών. Ήχος: Στις πρόβες χρησιμοποιείται μουσική για διάφορες μεταβάσεις μεταξύ των ενοτήτων. Ο φωτισμός: Εσωτερικός ή εξωτερικός, με ήλιο ή όχι. Τα αντικείμενα: Οι μαθητές γνωρίζουν ήδη, ότι στην σκηνή θα υπάρχει μια καρέκλα για τον καθένα (15 καρέκλες σύνολο) και προς το παρόν αυτή είναι η βάση τους για διάφορους κλειστούς αυτοσχεδιασμούς που έχουν να ετοιμάσουν. Επόμενο βήμα μετά την σκηνοθετική καθοδήγηση είναι να προσθέσουν αντικείμενα, που θα βοηθήσουν την εξέλιξη.
Πρόκειται λοιπόν για μια απόπειρα προσέγγισης ενός αφηγηματικούς θεάτρου, με εργαλεία τον λόγο και τον αυτοσχεδιασμό μέσα στα όρια που ορίζει το κείμενο του Κούβα. Οι μαθητές θα αποδώσουν το μυθιστόρημα ως θεατρικό έργο χωρίς να ξεφύγουν από τους θεματικούς του άξονες.
Σημείωμα από τον συγγραφέα Γιώργο Κούβα
Στο μυθιστόρημα ΚΑΡΜΠΟΝ έβαλα λέξεις και φράσεις στο χαρτί και προσπάθησα να δημιουργήσω μέσω της ανάγνωσης μία ιδιωτική εμπειρία, όσο πιο κοντά γίνεται στην περισυλλογή, η οποία να προβληματίζει για θέματα όπως ο μιμητισμός και η διαφορετικότητα, το ταλέντο, καθώς και η ανάγκη αναζήτησης μιας εξόδου από τη μετριότητα της καθημερινής ζωής.
Η παράσταση θεατρικού αναλογίου μετεξέλιξε το μυθιστόρημα μου σε μία θεατρική εμπειρία που υπογράμμισε με αμεσότητα τα θιγόμενα θέματα του βιβλίου. Ενδεικτικά, αναφέρω τα ακόλουθα πολυαισθητηριακά ευρήματα:
Ο ήρωας μουτζουρώθηκε από την πρώτη σκηνή, οπτική υπενθύμιση της ιδιαιτερότητάς του.
Ο ρυθμός δόθηκε γρήγορος, με τις σκηνές να εναλλάσσονται ξαφνικά. Το ηχητικό σύνθημα για κάθε νέα σκηνή δινόταν από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές με συγχρονισμένα χειροκροτήματα. Κλακ.
Το αναλόγιο διαδεχόταν την υποκριτική. Η λογοτεχνία παντρευόταν με το θέατρο.
Το χιούμορ εντεινόταν μέσω της εκφραστικής ικανότητας των ηθοποιών, βοηθώντας έτσι τον θεατή να κρατήσει την απαραίτητη απόσταση από τους χαρακτήρες και την όποια ηθική τους.
Ο αυτοσχεδιασμός έδωσε νέα τροπή και ρεαλισμό στο γραπτό λόγο.
Ένα ημιδιαφανές πανί χώρισε τη σκηνή στα δύο και η χρήση φυσικού φωτισμού (μία κουρτίνα που άνοιγε και έκλεινε) μετέφερε τη δράση πότε στον έναν χώρο και πότε στον άλλον δίνοντας έτσι ένα ρεαλιστικό πάλκο στις αντιθετικές καταστάσεις που παρουσιάζονταν: μικροαστός Vs καλλιτέχνη, όραση Vs ακοή, ρεαλισμός Vs φαντασίας κ.α.
Το δράμα κορυφώθηκε έξοχα στην τελευταία σκηνή, τότε που αναλόγιο και ηθοποιοί μετατράπηκαν όλοι σε θεατές του τελικού μονολόγου του πρωταγωνιστή. Εκείνος εκφράστηκε με πάθος για την σχέση της πραγματικής ζωής με την φαντασιακή. Αυτό που ζούμε και αυτό που θα θέλαμε να ζήσουμε. «Ζωή αποδημητική». Και καθώς μονολογούσε, κάθε μέλος της παράστασης αλλά και του ακροατηρίου παρακολούθησε αναγνωρίζοντας την παρουσία των άλλων, δίνοντας έτσι ένα κοινοτικό χαρακτήρα στην εμπειρία.
Για το τελικό αποτέλεσμα συνέβαλαν στον μέγιστο βαθμό οι ερμηνείες των σπουδαστών. Απέδειξαν ότι η ερμηνεία ενός λογοτεχνικού έργου από ταλαντούχους ανθρώπους, όχι μόνο δίνει νέες διαστάσεις στη γραφή αλλά προσδίδει αμεσότητα και μια κοινοτική διάσταση σε ένα κείμενο που γράφτηκε αρχικά για να διαβαστεί μοναχικά. Κι αυτό το τελευταίο, εγώ ως συγγραφέας, το εκλαμβάνω ως δώρο. Ένα δώρο που μου δόθηκε εκείνο το απόγευμα και για αυτό δε μένει παρά να ευχαριστήσω τον Νίκο Διαμαντή, καλλιτεχνικό διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά που επέλεξε το ΚΑΡΜΠΟΝ, τον Θάνο Περιστέρη που το σκηνοθέτησε με ευρηματικότητα και όλη την ομάδα των ηθοποιών της ανωτέρας σχολής δραματικής τέχνης Τράγκα για την εξαιρετική απόδοση του έργου.
